პოეზია 9

 ***

ღამით ქარი ამოვარდა,

ქარი, თუ ქარბორბალა,

დაჭრილივით ღრიალებდა,

გულზე სევდა მომგვარა.

ხეთ ჭახანი გასდიოდათ,

შველას მთხოვდნენ აგება,

ქარს რა ვუთხრა, ქარს არა აქვს

ცოდვა-მადლის გაგება.

ქარს კი არა, კაცს არ ესმის,

გასწყრომია განგება...

თუმცა, იქნებ მეცადა და

აგებ ქარი ჩადგება.

გარეთ გაველ და შევძახე

- ქარო, შენ თუ მიშველი,

შემომხედე, წინ გიდგავარ

მართალი და შიშველი.

რად მიმატებ გულში ტკივილს,

გინდა მიწას გამყარო?!

ჩვენ, ორთავეს ერთი რამ გვჭირს,

გვიყვარს ჩვენი სამყარო.

მაშინ რაღას მემართლები,

ქარო, არ გეყურება?!

ვერას შეცვლი ბობოქრობით,

გაუძელი ცდუნებას. –

ქარი ჩადგა,.. ნუთუ ესმის?!

აგებ ალღო ავუღე...

ქარს კი, მაგრამ კაცს რა უნდა,

ვერაფერი გავუგე.

18.9.2011

 ***

ქვეყანა აავსო ბალღამმა,

შიმშილი ზნეობას ჯაბნის.

ვიღაცამ მომენტი გაუშვა

და ახლა ქვეყნიდან გარბის.

ვიღაცამ ნამუსი გაყიდა,

იმ ფულით გაშალა სუფრა.

ერთი თუ მზის გულზე ნებივრობს,

სხვებისთვის ცა მოიქუფრა.

ვიღაცა წინაპრებს აგინებს,

მომავალს უტოვებს ვალებს,

მერე, რომ ამ მიწას ვერ იტანს,

ავა და ჰაერში დალევს.

ქვეყანა დასივდა ბოღმისგან,

შიმშილი ავიწყებს ტკივილს,

რას ველი ამ ჩვარი მოდგმისგან,

ღრიალის სანაცვლოდ კივის.

ხელგაწვდილს ვერავინ ვერა მცნობს

- რასა გვთხოვ, რაც არ გვაქვს თავად...

- მე თქვენი ერთობა მჭირდება,

სიყვარულს გთავაზობთ წამლად.

ხელს ჩაიქნევენ და გარბიან,

ალბათ და ვგონივართ ხელი

- მე თქვენთვის მოვედი ამ ქვეყნად,

გზა გამოვიარე გრძელი.

სხვამ მითხრა - მერე და ვინ გთხოვა,

ჩვენ ჩვენი დარდებიც გვთანგავს...

- ვერ ხედავთ, რომ ამ თქვენს ცხოვრებას

სატანა უაზროდ ფლანგავს!?

ქვეყანა გამხდარა თვითმკვლელი,

შიმშილი ზნეობას სჯაბნის,..

სატანა გვიწესებს მომავალს

და შემდეგ ფურცელზე ჯღაბნის.

16.8.2009

თამრის

ვეძებ, რას ვეძებ არ ვიცი,

ძებნა ან რაში მარგია...

ყოფიერებას განვიცდი,

თითქოს ზედმეტი ბარგია.

გზად მწუხრი შემომეპარა,

ყველა ნაბიჯი დარდია.

მიღმით გამირბის გონება,

კაცთაგან შორით კარგია.

ვეთამაშები სათაელს,

ჩვენი თამაში ნარდია.

ხან მე მიმართლებს, ხან იმას,

გადასახადი ნაღდია.

გზად გავალ, ფეხებს რომ მაგლეჯს

ნარ-ეკალ-ჭინჭარ-ბარდია.

გულის ჯიბეში რომ მიდევს,

შენთვის ნაკრეფი ვარდია.

ამით მოვდივარ შენამდე,

სხვა არც რა რამ მაბადია.

მოვალ და გეტყვი - ძვირფასო,

ყოფა უშენოდ დარდია.

25.8.2011

 ***

ჟამი იყო მოქუფრული,

ცას ცრემლები სდიოდა,

კაცი მოყვასს სისხლად სცლიდა,

მიწას გული სტკიოდა.

მგელმაც იცის მტერ-მოყვარე,

მტერთან ძალით ასდება,

კაცისათვის კაცზე უფრო

მეტად კატა ფასდება.

აბსურდამდე აკანონებს

ვისაც რა სურს, რაც იცის...

კაცზე უფრო მეტი ფასი

ბაზარზე აქვს დარიჩინს.

ვეღარ ვხვდები სად მივდივართ,

ცა ცრემლებად იღვრება...

უსისხლოდ და უსულგულოდ

რა ცხოვრება იქნება.

20.9.2011

ტკივილის სევდა

თითქოს მზე ისე ვეღარ ანათებს,

ცას დაჰკარგვია ჩვეული ფერი,

გულში შემყრია ტკივილის სევდა

და ამ ტკივილის სიმღერას ვმღერი.

თუ შინაურმა არ მიღალატა,

ვერას დამაკლებს მოსული მტერი,

მე ამ ღალატის ტკივილი მტანჯავს

და ამ ტკივილის სიმღერას ვმღერი.

ვიღაც არ მცნობს და ცდილობს გამსრისოს,

როგორც სუსტი და პატარა მწერი,

მე უმწეობის ტკივილი მახრჩობს

და ამ ტკივილის სიმღერას ვმღერი.

ჩემი სული ხომ უფლის წილია,

ჩემი სხეული სამყაროს მტვერი,

მე ამ სამყაროს ტკივილი მტკივა

და ამ ტკივილის სიმღერას ვმღერი.

8.9.2011

 ***

ო, ღმერთო, მე შენ მიყვარხარ და მოყვასიც მიყვარს,

მაგრამ ყოველთვის ვერ ვასრულებ შენთვის თქმულ სიტყვას.

ხშირად მიპყრობდა მიწის მტვრით ჰქმნილს სამყაროს სევდა,

და მიტევების ვერშემძლებელ სულს რისხვა სძლევდა.

შურს და სიხარბეს გავურბოდი, იმდენად მძაგდა,

ჩემი ცხოვრება ტრამალის მგლის ცხოვრებას ჰგავდა.

ღმერთო, ძალას გთხოვ, რომ წარმოვთქვა სახელი წმინდა,

გულში სიმშვიდე, სამყაროში ნათელი მინდა.

11.8.2011

ჩემს თამრის

მე მომავალს ჩავუკარი თვალი,

წარსულს ტანზე დავახვიე ხვია,

წინ რომ გზა გვაქვს ერთად განვვლევთ, ჩემო,

შენ ხომ ჩემი სიყვარული გქვია.

ჩვენ ხომ მრავალს გავუძელით ტკივილს,

გვიჭირდა და ერთად ვტეხდით ხმიადს,

მე შენს გამო გადავლეწავ ქაჯეთს,

მკერდს შევუშვერ შენთვის ნასროლ ტყვიას.

წინ რომ გზა გვაქვს, ერთად განვვლევთ, ვიცი,

გაგვიძღვება ჩვენი ანცი ბიჭი

და ავიღებთ ახალ სიმაღლეებს,

რადგან შემრჩა სიყვარულის ნიჭი.

სიყვარულმა მომიყვანა დღემდე,

წარსულს უკვე გადავუგდე ძვალი,

გავიმარჯვებთ, გავიმარჯვებთ, მჯერა,

მე მომავალს ჩავუკარი თვალი.

8.2.2010

თაგუნა

თაგუნამ კარგად იცოდა -

ოჯახის რჩენა ვალია,

მაგრამ გაჭირდა ცხოვრება,

ყველიც ვერ მოუპარია.

სადე არ დაძრწოდა საწყალი,

დარდებმა ხელი დარია,

მეუღლე სახლში არ უშვებს,

გამოუხურა კარია.

ბევრი ირბინა, თუ ცოტა,

განძი იპოვა ულევი,

თქვა - ოჯახს დავუბრუნდები,

რომ გავუხარო გულები.

ალბათ და, ჩემი წრუწუნა

უკვე ვაჟკაცი კაცია... –

მყისვე შინისკენ მოკურცხლა,

არც აცხელა, არც აცია.

როდესაც სოროს მიადგა,

...გული უცემდა ძალუმად,

კარი სიფრთხილით გააღო,

სახლში შევიდა მალულად.

მაგრამ, რას ხედავს, ოთახებს

მდიდრულ ავეჯით გაწყობილს,

ოქრო-ვერცხლსა და ნუგბარებს

მადის აღმძვრელად დაწყობილს.

შეწუხდა - ვაი ოჯახო,

ალბათ გაყიდეთ ადგილი,

უკაცოდ სულაც არ არის

თავის გატანა ადვილი.

ვინ იცის რასა იქმიან,

ცხოვრება არის მზაკვარი...

აგებ პატრონმა იცოდეს

ჩემი ოჯახის გზა-კვალი.

უცებ მოესმა კისკისი,

ხმა იცნო - ჩემი ცოლია...

ვიღაც სხვა თაგვთან არშიყობს,

თითქოს ქმარი არც ჰყოლია.

თავი ჩაღუნა თაგუნამ,

დრომ დაარღვია პირობა,

დღეს კაცი დანამატია,

ქალია წინაპირობა.

18.2.2010

არქეტიპის მეტალოგიკა 3

იერარქიული კანონი.

A. პირველი იმპულსი (პრინციპი)

B. ბინერი (დიალექტიკა - წინააღმდეგობათა ერთიანობა)

არქეტიპის მეტალოგიკა 2

კოსმიური მანდალა - ერთიანი სამყაროს სტრუქტურული მოდელი

პოეზია 8

გარდუვალისთვის არა ხამს ჭმუნვა

მე დავიღალე, ძალა მეცლება,

მინდა ვილოცო, გამომდის ურვა,

ყურში ვიღაცა მეჩურჩულება

- გარდუვალისთვის არა ხამს ჭმუნვა.

დღეს მე ვისჯები სიყვარულისთვის,

უსამართლობის არ მსურს ატანა,

სურთ, რომ მომიკლან ცხოვრების ჟინი

- სიცოცხლე არის თავის გატანა.

თვალთ მებინდება, ნუთუ ვნებდები,

სხეულს მოედო ცეცხლივით ხურვა,

ვიღაც ჩამძახის - ესეც ჩაივლის,

გარდუვალისთვის არა ხამს ჭმუნვა.

არ დანებება ჩემი წესია,

თუნდაც მივიღო ამისთვის კრულვა,

სიბნელეს მუდამ მოსდევს სინათლე,

გარდუვალისთვის არა ხამს ჭმუნვა.

21.10.2009

 ***

ვიღაცა დამცინებს, ვეტყვი - მართალი ვარ,

მიხვდებით, როცა დრო გავა,

მხარს ვეღარ დაგიჭერთ, თქვენი აღარ მჯერა,

ქუდს დავიხურავ და წავალ.

წყნარად ავუყვები ცხოვრების ბილიკებს,

მაქვს საკეთებელი ბევრი,

თქვენთან ვერ დავდგები, თქვენს რიგებში სჭარბობს

გრძნობაშეზღუდული წევრი.

სოციოპატები ჰქმნიან პოლიტიკას,

ხალხი უსახსრობით კვდება,

ვინც რომ რამე იცის, ვისაც შეუძლია,

ყველა თამაშგარეთ რჩება.

ვიცი, დამცინებენ დროს რომ ვერ მოვერგე,

მე გზას გავყვები ჩემს სავალს,

დროში განისჯებით, რადგან მართალი ვარ,

მიხვდებით, როცა დრო გავა.

4.11.2009

აპოკალიფსური ღამე

მზე ღრუბლის უკან გადამალულა,

მიწა ნელ ცეცხლში იწვის,

თავს იწონებენ დემაგოგობით

ნაბუშარები სიძვის.

გზას აფთრის ხროვა შემოსევია,

თვრებიან მგზავრთა სისხლით

და მოსდებიან მაჯლაჯუნები

ქალაქს, დაფარულს ნისლით.

კაცნი ერთმანეთს ვეღარა სცნობენ,

ეშმაკს დაუდგამს ტახტი,

ქაჯნი ანცოდენ, შუა ქალაქში

გაუმართიათ ლახტი.

ცოცხზე შემჯდარი ავი სულები

დაკიდებულან ცაში

და აყრანტალებს ენას ყორანი,

არის სიმღერის ცდაში.

ჯარისკაცებად დგანან ჭინკები,

ქალაქს იკლებენ სტვენით,

რიგში დამდგარან ნაბუშარები

ეშმაკის ტახტთან ძღვენით.

თითქოს დღე არის, თანაც ღამეა,

ქალაქს ღრმა ძილით სძინავს,

ვიღაცა ბრიყვი, ოქროს სანაცვლოდ,

ეშმაკს სიცოცხლეს სწირავს.

ქალის წინდებში გამოწყობილი

კაცი კაცს უგებს გემოს,

კაცის ფუნქცია დავიწყებია,

მაინც კაცობას ჩემობს.

ალბათ ღამეა აპოკალიფსის,

ბნელი, უკუნი ღამე,

მწამს, გათენდება დღე სიყვარულის,

ღმერთო, გვიშველე რამე.

14.11.2009

 ***

მანჭვა-გრეხვის სწავლას ვცდილობ,

სარკეს ვემასხარავები...

დღეს ქვეყანას გადააჯდნენ

კახბები და მასხარები.

ძვირი ჯდება ცხოვრება და

ქალმაც აღარ დაახანა

და შეივსო კიდევ ერთი

კახბით მეფის ჰარამხანა.

კახბა გამინისტრებულა,

მეფე ხარობს მაშხალებით,..

კალიგულას ცხენი ჰყავდა,

ეს ერთობა მასხარებით.

ქვეყნად კვნესა-გლოვა ისმის,

ხალხში აურზაურია,

- ვიღუპებით, მოგვეშველეთ,

ჩვენმა მეფემ აურია.

27.7.2010

თამრის

რომ სიყვარულის ზღვა ვიყო,

ვფიცავ, ტალღებში გაგხვევდი,

შემოგაცლიდი საფარველს,

ზეცის წინაშე გამხელდი.

თოვლი რომ ვიყო, ფანტელებს

სულ თავზე გადმოგაყრიდი,

ღაწვებზე დაგადნებოდი,

დარდებისაგან გაგყრიდი.

სიო რომ ვიყო, ჩურჩულით

ყურში გეტყოდი - ფერია,

ეს ჩემი ლტოლვა შენდამი,

შენს ბედის წიგნში სწერია.

29.7.2010

 ***

შენ ჩემს ოცნებებს ესროლე ტყვია

და სიბნელისთვის უღვთოდ გამწირე,

მე ამ სამყაროს შვილი არ მქვია,

თუმცა ყველაფრის ვარ მონაწილე.

ხელს ვაფათურებ, ობლად შთენილი

ბნელში გაფანტულს ვეძებ იმედებს,

მითხარი, ვისგან ხარ მოჩენილი,

ასე ხომ მტერიც ვერ გაგიმეტებს.

შენ ჩემს ცხოვრებას ესროლე ტყვია,

არსებობისთვის უღვთოდ გამწირე,

ვაი, რომ თურმე მე ბრიყვი მქვია

და ამ ყველაფრის ვარ მონაწილე.

5.8.2010

 ***

მე ნარცისების ხანაში ვცხოვრობ,

სულს მოსდებია ყრუ აპათია,

თუ ქვეყნად რამეს სიკეთეს ხედვენ,

სულ ამათია.

სულში სიცივე შემომპარვია,

თუმცა მზე ცაზე ცეცხლად ანთია,

წინ ვიყურები, ვერაფერს ვხედავ,

ვგრძნობ, მომავალი გასამართია.

ყველა მცოდნეა, ყველა ჭკვიანი,

რისთვის და რატომ, კვლავ კამათია,

თუ კიდევ სადმე შენდება რამე,

სულ ამათია.

მე ნარცისების ხანაში ვცხოვრობ...

6.8.2010

 ***

ცხოვრება ერთი გრძელი ომია,

რწმენით იშუშებს კაცი იარებს,

ომმა დამღალა,

სიმშვიდეს ვნატრობ...

მე სიყვარულის ვარ მოტრფიალე.

ერთი პურისთვის ოფლსა ჰღვრის დღე-ღამ

და სხვა ამ ერთის ოფლზე გრიალებს.

ჩემსას მოვითხოვ,

სხვისი არ მინდა...

მე სიყვარულის ვარ მოტრფიალე.

უსამართლობამ დატბორა მიწა

და ყველგან შმორის სუნი ტრიალებს,

განგებავ,

შენგან ვითხოვ სამართალს...

მე სიყვარულის ვარ მოტრფიალე.

ღმერთო,

დიდია შენი არსება.

11.8.2010

ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს

დღეს მასხარების არის ქვეყანა,

ძალაუფლება ძალით აიღეს.

მე ვცდილობ ჩემი შრომით ვიცხოვრო,

ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს.

ჯიბეში ხელებს გვიფათურებენ

- ხალხი ბრიყვია, ვერას აიგებს!..

ცივად შევსცქერი და გულს ვიმშვიდებ,

ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს.

დაგვცინიან და თან გვაშინებენ,

სინდის-ნამუსი ფეხქვეშ გაიგდეს,

თუ სადმე ვინმემ ხმა ამოიღო

ყველა ჩაქოლეს, არვინ დაინდეს.

მე მშვიდად ვზივარ და ველოდები

გმირს, სიცოცხლეს რომ მსხვერპლად გაიღებს...

ერთი დღე ქვეყნად ვის შერჩენია,

ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს.

13.8.2010

 ***

მთავარსარდლობს კურდღელი და კინოს იღებს თხუნელა,

ყველაფერი იყიდება, ნამუსი და ღირსება,

კანონს სწერენ ვირთხები და ქველმოქმედობს წურბელა,

ვინც არ შრომობს, ყველა ხარობს, ოქრო-ვერცხლით ივსება.

ყვავი მღერის სერენადას, რა, რომ სმენა არა აქვს,

აღტაცებით უკან სდევენ დაუღლელი ფანები,

ვინც ათამდე თვლა არ იცის განაგებენ დროებას,

ყველაფერი დათვლილი აქვთ, წუთები და წამები.

ლომი სახლში წინდებსა ქსოვს, თავს გატანა სჭირდება,

კატა თაგვებს ემალება, ცახცახს აუტანია,

მგელი? კაცი რას არ იზამ როცა გაგიჭირდება,

მინდორს ხნავს და ხორბალს სთესავს, კალოც გაუტანია.

ღორიც შრომობს, ფინანსები ჩააბარეს ღრუტუნას,

თხა კიკინებს, მეც მინდაო მთავრობაში ადგილი,

მხოლოდ ვირი, ძველებურად, ჭაპანს ზიდავს ყოველდღე,

ქვეყანაზე ვირად ყოფნა არ ყოფილა ადვილი.

20.2.2010

პოეზია 7

***

მე უზნეობის ვცხოვრობ ხანაში.

დღეს სულზე მეტად ფასდება ლეში...

და ვეწირები ბინძურ თამაშებს,

როგორც უნდილი, დავდივარ წრეში.

გამოსავალი არ სჩანს არსაით.

დაუფარია ქვეყანა ნისლებს.

ვღრიალებ, მესმის ჩემი ხმის ექო,

ყველა დაყრუვდა, ვერავინ მისმენს.

გზას მოერია ნარი და ბარდი

და მასზე გავლას ვერავინ ბედავს...

და მახსენდება როგორ მიყვარდი,

როგორ მიგგვარეს რჩეული ცვედანს.

შენმა ნაშობმა გაგცვალა ვერცხლში,

მკერდზე დაგასხა უცხო ნაყარი

და სხვის ქორწილში გადედოფლებულს

თავად გამოგყვა, როგორც მაყარი.

მე ორგულობის ვცხოვრობ ხანაში.

კვლავ სულზე მეტად ფასდება ლეში...

და ვეწირები ბინძურ თამაშებს,

გზის ძიებაში დავძრწივარ წრეში.

12.7.2011

 ***

მხოლოდ მე ვარ სულელი და

ყველა ჭკუას მარიგებს,

მინდა თავი დავაღწიო

თაღლითებს და ბარიგებს.

მინდა ჩემთვის გამოვნახო

ერთი მყუდრო ადგილი.

ვიოცნებო, რომ ცხოვრება

იყოს უფრო ადვილი.

მსურს იმდენი ძალა შემრჩეს,

ჟამს რომ უნდა დანარჩენს,

რომ კვლავ შევძლო შევებრძოლო

ბედის მღვრიე განაჩენს.

ეს დროც გავა - კარგი, ავი,..

ამას ვიტყვი - ვიცხოვრე,

ხან ვიმარჯვე, ხან დავმარცხდი,

მაგრამ მაინც ვიბრძოლე.

მე სიმართლე მინათებს გზას,

... ვიღაც ბოღმით ივსება.

მე მოვდივარ, ის ვარ, ვისაც

შერჩენია ღირსება.

23.9.2011

 ***

ვისაც არ ეზარება, ყველა ჭკუას მარიგებს:

„მთელი შენი ცხოვრება შეცდომების ჯამია“.

მე ჩემი გზა მომელის, ვიღაც მაინც გამიგებს,

თუ გაქვს ჭკუა-გონება, მოიხმარე ძამია.

ვიღაც ეძებს სიმდიდრეს, ვიღაც - ძალაუფლებას,

ჩემთვის მთელი ცხოვრება შემეცნების წამია.

ამ ქვეყნიდან უკეთესს მე ვერაფერს წავიღებ,

გამეცალე, მოვდივარ გონიერო ძამია!

8.9.2011

 ***

ადრე წასულზე ახლა რაღა ვთქვა,

ახლა რომაა, ესეც ნავსია,

მოსვლას რომ ცდილობს, აბა ეგ არის,

მტერს არ ვუსურვებ, მას რომ ასხია.

აღარ დამთავრდა მატრაბაზობა,

ქვეყანა ცირკის არენას მოჰგავს,

მასხარა თოკზე მალაყებს გადის,

შეშინებული ბრბო ქვემოთ ბორგავს.

თოკზე კი არა, მიწაზე უჭირს,

გული მიგრძნობს, რომ ჩამოვარდება,

და იქვე, ახლოს ჩასაფრებული,

ათი მასხარა გამოვარდება.

ერთი იტყვის რომ უშიშარია,

თოკს ზემოთ ასწევს, იქნება ტაში,

სხვა გაიცინებს - თოკი რად მინდა,

მე ხომ ისედაც დავფრინავ ცაში.

ადრე ვინც იყო, მასზე რაღა ვთქვა,

ახლა რომაა, ო, რა თარსია,

მოსვლას რომ ცდილობს, აბა ეგ არი,..

მართლა ვცხოვრობ თუ... ესეც ფარსია.

12.9.2011

 ***

როგორც დროგი, მიგრიხინებს სევდიანი ჟამი.

ამ სევდაშიც გაერევა ნეტარების წამი.

წამებს მუჭში მოვიქცევ და ნეტარებით ვცხოვრობ.

ცოტა მყოფნის, არასოდეს არ ვყოფილვარ ხამი.

მგზავრი ვარ და ცოტა მინდა, პური ერთი ლუკმა,

ვერ დამძლიოს თქეშმა წვიმამ, სიცხემ და ქარბუქმა,

ღამე მთვარე მინათებდეს ვარსკვლავიან ციდან,

გვერდი ჩუმად ამიქციოს ყაჩაღმა და ქურდმა.

მინდა გზაზე არსად შემხვდეს ბალღამი და ბოღმა,

სიყვარული იყოს მხოლოდ ამ სამყაროს დოგმა,

კაცმა კაცის პატიება უშურველად შეძლოს,

სათნოებით იზრდებოდეს ღირსეული მოდგმა.

მინდა, ქვეყნად აღარ იყოს კაცის კვლა და შური,

სტუმრისათვის მუდამ გვქონდეს მარილი და პური.

მაგრამ ჟამი მიგრიხინებს, დაჟანგული რკინა...

რა ვქნა, მიყვარს ეს სამყარო - სევდიანობს გული.

26.8.2011

 ***

მე წუთისოფლის ვერა გავიგე,

სული ზეცაში ითხოვს ბორიალს.

სანამ ვალი გაქვს, ვერსად ვერ წახვალ,

ძველებისაგან გამიგონია.

მე სიყვარულით მოვივლი ზეცას,

ცეცხლში გამოვწვავ ურჯუკს, ქონიანს.

რწმენას რომ მთების გადადგმაც ძალუძს,

ძველებისაგან გამიგონია.

უშურველია სიკეთე ქვეყნად,

თუმცა ბღენძები ფულით სწონიან.

მადლი ჰქმენი და გზა გააგრძელე,

ძველებისაგან გამიგონია.

13.9.2011

 ხე ნაგავსაყრელზე

ნაგავსაყრელზე ერთი ხე იდგა.

წინ ჩაუქროლა მრავალმა წელმა.

დარდი სტანჯავდა,

ტყე, აქ რომ იყო,

როგორ მოაშთო ნაგავსაყრელმა.

ჟრიამულობდა ტოტებზე ჩხართვი,

დასტრიალებდა ტყეს თავზე ქორი,

იფოფრებოდა ავად აფთარი,

არ სურდა სვავთან საერთო მძორი.

ჭოტს დაეთრია ხის ძირში თაგვი,

მგელი ნადავლის სისხლით თვრებოდა,

ტურა უვლიდა მგელს შორი-ახლო,

აგებ საკბილო მასაც რგებოდა.

ახლა, მარტო დგას ამ სიმყრალეში,

ჟამ-მოწამლული ნელ-ნელა ხმება.

დრო გადაივლის...

ნაგავსაყრელიც...

მარადიულად არც არ რამ რჩება.

14.9.2011

 ***

თუ რამე მტკივა, არც ვის ვაბრალებ,

ჩემი ცხოვრება ჩემი დარდია.

თუ რამ მაცოცხლებს - სიყვარულია,

სხვა რამ ამ ქვეყნად არც მაბადია.

გზაზე, რომელსაც მე დავადექი,

ვარდებს რა უნდათ, ეკალ-ბარდია,

თუ რამე მშველის - ღმერთის რწმენაა,

სხვა იმედები არც რად მარგია.

აღმაფრთოვანებს, ტაშსაც დავუკრავ,

თუ შემხვდა ვინმე, ვინც რომ ნაღდია.

თუ მტკივა რამე - ეს სამყაროა,

მასზე სევდაა, მასზე დარდია.

15.9.2011

***

„ვიღაცა შენზე ცუდათ არი“,

მერედა ვითომ ეს ხეირია?!

„გიხაროდესო“ - მეუბნება,

თითქოსდა ცხოვრება სეირია.

სუფრას უზის და ილუკმება,

მშიერი თვალების არ სრცხვენია,

თანაც ღიმილით მეუბნება:

„იცოდე, ათში ცხრა გამცემია.

ბოღმა ჰკლავთ ჩემს ვაგონში რომ ვერ მოხვდნენ,

ბოლო გაჩერება გოდოლია...

ნაგავი სანაგვეში ჩაიყრება...“

თვალებში სისხლი მოსწოლია.

ხარბად დაეძგერა ხორცის ნაჭერს,

ეტყობა წინდაწინ დაიგულა,

გულში მტკივნეულად გამიელვა

- ალბათ ამას ჰგავდა კალიგულა.

„ახლა ხალხის მტრები მომიხარშეთ“,

ტყემალთან ერთად მოითხოვა,

ჯერ კაცის სისხლით გამოძღა და

შემდეგ ქალები მოინდომა.

ერთი თუ შიმშილმა დაამონა,

სხვას კიდევ სიხარბე მორევია,

ვაი რომ კაცი კუჭს აჰყოლია,

სტომაქი უძირო მორევია.

ბომონდი ხელოვნურ მკერდს გვიღერებს,

ვიღაცა გოლების გამტანია,

ალბათ და საცდელი ვირთხები ვართ,

გვარჩევენ, ვინ უფრო ამტანია.

სიმართლის ეშმაკსაც ეშინია,..

დრო მსგავსებს დროულად აჩერებს.

ალბათ ასეთებიც საჭიროა,

იგი ხომ ჩვენს სახეს გვაჩვენებს.

1.9.2011

 ***

სწამთ, თუ სიხარბეს შეუპყრიათ...

ამბობენ - მამონა მაგარია.

მონების გონებას ვერ ჩავწვდები,

მე ჩემი ცხოვრება მაბარია.

მე ჩემს გზას ვადგავარ, სხვას არ ვეძებ,

სიხარბის შარა-გზა ნაყარია,

მონები იქ დედას ათხოვებენ,

უკან რომ მოჰყვება, მაყარია.

არ ვიცი მე მაგათ რა დავარქვა,

რა კლასია და რა გვარია,

ღორებს მარგალიტებს ვერ დავუყრი,

მე ჩემი ოჯახი მაბარია.

სიკეთეს სიბრიყვის დამღა ადევს,

მამონამ მონები გადარია.

მათთან რა ხელი მაქვს, პირი ქვისკენ...

მე ჩემი სამშობლო მაბარია.

5.9.2011