პოეზია 4

კარმიული მისტერია             

ჩემს დასაბამში შემოიჭრნენ წყალთა ნაკადნი,

თიამათ აბზუს შეერია შესაქმის ნიჭით.

ცამ მომანიჭა სიყვარული უკიდეგანო,

მიწამ გონება გამიხლიჩა მტანჯველი იჭვით.

დიახ! . . მანამდე არსებული უმოქმედობა

ათასგზის სჯობდა ამ ბობოქარ ხორცის ტყვეობას.

ოი! რაოდენ ძნელი არის ცხოვრობდე ქვეყნად

და გრილი გულით შესცქეროდე ურცხვთა ზეობას.

და ექვსგზის განვვლე ეს ცხოვრება მიწაზე მარტომ.

ოი! რამდენჯერ გამომცადა მაცდურმა ვნებამ!

ხშირად მირევდა გზას გონება უსიერ ტყეში,

მაგრამ არც ერთხელ არ გამწირა ღვთიურმა ნებამ.

შემდეგ? რა შემდეგ! ბევრი რამ ვერ გამირკვევია. . .

შენმა ღიმილმა გამიყვანა ოცნების ცაზე.

ო, ზღაპარივით ტბილიმიყო ის სიყვარული

სული რომ ასე ამიღელვა მეშვიდე გზაზე.

ახლა, ისევ შენ მომევლინე ახლებურ განცდად

და ჩემში შენი სიყვერული მრავალ წელს გასცდა.

                                    

1996 წ.

     კარმიული მისტერია

სინჯე და ერთხელ ჩაღრმავდი თავში

და გაიხსენე დრო გარდასული,

მაშინ იყავი უმწიკვლო ბავშვი

ჩემს სიყვარულში გამოჯაჭვული.

მე არ გახსენებ გუშინდელ დღეებს:

გრიუნინგენში ჩუმი ნიშნობა. . .

ო, არ გენიშნა?! იმ სიყვარულს ხომ

ახლდა სევდა და მარადისობა.

რა გაგახსენო? ორასი წლის წინ

იასამნების ფოთოლთშრიალში

როგორ შემყავდი ნაზი ქალწული

ფიცის სათქმელად ეკლესიაში.

შემოგტრფოდი და თითქოს ვიცოდი

ბედნიერების არდაცალება.

მინდოდა მძაფრი შეგრძნება შენი

და შენთან ერთად გარდაცვალება.

ორესი წელი. . .  დიდი დრო არის

რომ დაგავიწყდეს თითქოს ოცნება.

და ჩემდა ბედად _ ისევ შენ! ისევ. . .

კვლავ სიყვარული. . . და გაოცება.

გავა ცხოვრება. . .  ისევ თავიდან. . .

გრიუნინგენი. . .  შემდგომ თბილისი. . .

გაგახსენდება გრილი მარტის თვე

და დახუთული, ცხელი ივლისი.

                             

1996 წ.       

* * *

იმასვე ვამბობ, რაც ჩემამდე ათასჯერ ითქვა.

არაფერს ახალს.

. . . და ვამბობ, არვის ვალი არა მაქვს.

იმასვე ვფიქრობ, რაც ჩემამდე იფიქრეს უკვე.

მხოლოდ და მხოლოდ ყველას ფიქრი გავხადე ჩემი.

. . . და ვფიქრობ, ყველას მოვალედ ვრჩები.

                                  

  1980 წ.  

                  * * *

თურმე ვიღაცას თავის გრძნობა მოუთოკავს და

თუმც სინანულით, გათოკილი უსვრია წყალში.

შემდეგ? მართალი ღმერთმა უწყის, ათასი ხმა ჰქრის. . .

თურმე ვაჟკაცად დარჩენილა ვიღაცის თვალში.

ამქვეყნად არრა იკარგება - ბრძენთაგან თქმულა.

ბედს ხელი ჰკრა და ბედი გაწყრა. . . გახელდა ანცი.

წყალს გრძნობა ხმელზე გაურიყავს. . .  ესეც ბედია!

და დარდმა მოჰკლა: ეს რა ვჰქმენო! _ საბრალო კაცი.

                                          

1978 წ.

   

 თორნიკეს

ჩემო პატარავ!

ჩემმა იარამ

მრავალი ხორცი გამოიარა.

ტანჯვად მარგუნა

დღეს ეს სხეული

და მზის ქვეშეთში დავრძწი ეული.

გზაზე,

რომელიც მარგუნა ღმერთმა,

უნდა ვიარო მე, ერთადერთმა.

ამ გზას,

ტანჯვის გზას,

შვების გზაც ერთვის,

დამილოცნია შვების გზა შენთვის.

ჩემი სავალი გზა ვიწრო იყო.

ეს გზაც მე შენმა დედამ გამიყო.

წინ, წინ გეაროს,

მაღლად და მართლად

და სიყვარული დაგდევდეს ნათლად.

                                 

 1996 წ.               

                     * * *

თითები შავ-თეთრ კლავიშებს ერკინება

და მე მიფანცქალებს შიშით გული.

- თითები ბროლისაა და ვაი, თუ დაიმსხვრეს. . .

მერე ვით დამაწყონ გულზე თაიგული.

შიშს მოვიშორებ და ოცნებას ვეძლევი. . .

ცისფერი ნისლები სამიზნეს სწვდებიან.

ო, ბროლის თითებო, ნუთუ შენ მღერიხარ,

ან იქნებ ზეციდან მოსული ხმებია.

თითებქვეშ კლავიშები წვებიან მორჩილებით. . .

მათთვის ხომ ცხოვრება სხვა არაფერია.

ო, ბროლის თითებო, ფერიას ეკუთვნით,

ფერიას, რომელიც ოცნების ფერია.

  1997წ.

***

თეთრი პერანგით და წითელი ჰალსტუხით

ყველა გაექსპერტდა, ყველა ჭკვიანია,

სამშობლო გველევა შადრენის ტყავივით,

ყურების გამორეცხვა უკვე გვიანია.

პოლიტიკანობენ უნიჭო ბიჭები

- დიდი შვიდეული დიდი რვიანია,

მტერს ხან ცეცხლს გავუხსნით, ხან ერთად ვიქნებით -

ვეღარ დაგიდგებით, უკვე გვიანია.

ყელს იხევს ლიდერი, ეკრანზე ყელყელაობს,

მკერდზე მჯიღს იცემს, ნახეთ რა ფხიანია,

მგელმა გადაგყლაპა, ვეღარ დაგიჯერებთ,

ვეღარ გამოგყვებით, უკვე გვიანია.

ცხოვრება აბსურდის თეატრს დაემსგავსა,

ბნელა და გვიმტკიცებენ - ნახეთ რა მზიანია...

ვინც კარგად არ იცის ათამდე დათვლა

ყველა ჭკვიანია, ყველა ჭკვიანია.

2.10.2009

  ვერაფერი გამიგია

ხიდი არსად გაგიდია,

ტაძარი არ აგიგია,

არაფერი მოგიგია,

არაფერი წაგიგია.

არც კეთილი,

არც ბოროტი,

გულში აროს გაგივლია.

ამ ცხოვრების ტრამალებზე

ნამძინარევს ჩაგივლია.

კიდევ ამბობ _ ვიცხოვრეო,

ვერაფერი გამიგია.

                       

 1978 წ.   

***

ვაფრთხილებდი,

არვის სურდა ჩემი სიტყვის გაგონება,

გადაწყვიტეს ჩემი დასჯა

ქაჯებმა და მამონებმა.

ცხრაკლიტულში გამომკეტეს,

მიხშეს ჭკუა და გონება.

დამამშიეს,

დამაშინეს,

მომინდომეს დამონება.

არც მომკლეს და

არც მაცოცხლეს,

შეძლეს ჩემი დაღონება.

ვაფრთხილებდი

- დაუფიქრდით,

აგებ სწორად არ ირჯებით,

იმ სამართლით,

სხვისთვის რომ ჰქმნით,

ისევე თქვენ დაისჯებით.

მაგ სიძულვილს,

გულში რომ გაქვთ,

კარგს ვერაფერს გამორჩებით,

სამარეში,

სხვებს რომ უთხრით,

ისევ თავად აღმოჩნდებით.

დღემდე ბევრი გავიარე,

ვერაფერმა გადამრია,

დრო დადგება,

ისევ ვიტყვი

- ეს ცხოვრება მაგარია...

  ესეც ჩაივლის

ერთხელ დაიპყრო სატანამ ნება

და გაბატონდა მიწაზე ვნება.

ზნეობამ სრულად დაკარგა არსი,

გამეფდა ქვეყნად უსაზღვრო ფარსი.

ხორცია მხოლოდ ჩვენი არსება -

ვიღაცამ ბრძანა და არც ინანა.

რაც თქვა - იცოდა, რომ იყო ფარსი,

რადგან ხორცს სულაც არა აქვს ფასი,

მაგრამ შეეპყრო გონება ვნებას

და დამორჩილდა სატანის ნებას.

ავანსცენაზე გამოჩნდა ვაცი

ვერვინ გაიგო - ქალი თუ კაცი... 

და ბაბილონის აგების ჟინით

გამოაღვიძა ბოროტი ჯინი.

შენ დიდი ხარო - ჯინს შეუძახა:

და შეგიძლია ჩაყლაპო ყველა...

მათი აწმყო და მათი წარსული...…

ვერავინ განგსჯის, ამქვეყნად ბნელა.

თუ სადმე ბჟუტავს ღვთისთვის სანთელი,

ჩააქრე, რადგან ბნელს მტრობს ნათელი.

თუ სადმე ზეობს კაცი და ერი,

შთანთქე და იყავ მით ბედნიერი.

ვერვინ გაიგო ვინ იყო ვაცი

კაცი თუ ქალი, ქალი თუ კაცი... 

თუ ვისი შხამი უჩქეფდა ძარღვში

ჩინგიზ ყაენის?

ან სად ეძებათ:

ჰეროდეს სახლში?!

ხალხების შთანთქმის მძაფრი მოთხოვნით

და ბაბილონის აგების ჟინით

დედასამყაროს ერთ მეექვსედზე

გაგვიბატონდა ბოროტი ჯინი.

ფარისეველთა ზარ-ზეიმები...

აზრი გლოვობდა, ებურა თალხი

და მოჩვენებით თანასწორობას

ეწირებოდა ბედკრული ხალხი.

კიდევ?.

ვიღაცამ,

დასავლეთიდან,

დედა-შვილობას ჩაუდგა შიში:

- სექსია ფუძე ყოფიერების!..

ამბობენ:  ესეც ჰეროდეს ჯიში.

ბოზი იმაგრებს მცნებებით ფესვებს,

გეის ელიტა ტრაკში ჰგონია,

ტაკიმასხარა პატრონობს ქალაქს,

რადგან  ”კანონი” გაუგონია.

დღე დღევანდელი მიჰქრის უწყალოდ

ამაოების მყრალი წესებით,

არავინ ფიქრობს შენს მომავალზე,

ვერ გააკვირვებ ვერვის ფესვებით.

ამაო გახდა ცხოვრების არსი

რადგან ზნეობას აქვს ჩალის ფასი,

რადგან სიყვარულს მაყუთზე ცვლიან,

რადგან კაცუნებს სკამებზე ზრდიან.

დიპლომატია ჰქვია ლაჩრობას.

ქვეყანა მართო - ნიშნავს გართობას.

ვაჟკაცობს ასჯერ ჩასვრილი კაცი.

საკურთხეველთან დამდგარა ვაცი.

გაჰყვირის - ღმერთი მე ვარო თქვენი

მომართვით ძრვენი!

მომართვით ძრვენი!

სულები მაინც არრად გჭირდებათ,

უფულოდ უფრო გაგიჭირდებათ.

დამითმეთ სული და სულის ფასად

მე გაქცევთ კაცად, ტრაკიან კაცად!

გექნებათ ფული,

ძალაუფლება,

ბედნიერება დაგეუფლებათ.

ბედნიერება ღალატის,

ცოდვის,

ღამის შეგრძნების,

თქვენთვის რომ მოდის.

გეი, ცახესი, ტაკიმასხარა,

ხალხზე ფიქრით რომ უსკდებათ ტვინი,

ტახტს ეჭიდება სუყველა ერთად,

გამოუთხარეს ქვეყანას ძირი.

ესეც ჩაივლის - ბრძენს ეცინება

- იქნება, როგორც ღმერთმა ინება.

 23. 02. 2003.